SARA (24) – DIERENACTIVIST
Bijgewerkt op: 10 jun. 2021
Sara werkt anoniem mee aan dit verhaal. De naam in dit verhaal is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de auteur.
Begin van haar activisme
Sara werd vegetarisch opgevoed en ze leerde al vroeg dat het belangrijk is om respectvol met dieren om te gaan. Ze begon zich ongeveer vijf of zes jaar geleden meer te verdiepen in het onderwerp en besloot toen volledig plantaardig te eten. “Ik begon met het kijken van video’s op het internet en het doen van mijn eigen research. Ik zag hoe de dieren worden behandeld en ik vond dat echt verschrikkelijk” zegt Sara. Later ging ze het – in belang van haar research - nog verder opzoeken door rondleidingen te krijgen in slachthuizen. Mensen die daar werkten lieten haar van begin tot eind zien hoe het eraan toegaat in een slachthuis. “Misschien dat ze dat deden om te laten zien dat het allemaal niet zo erg is. Maar dat matchte natuurlijk nooit, ik vond het vreselijk.” Sara vertelt daar eigenlijk wel te veel te hebben gezien. “Ik zal dan ook nooit het geschreeuw van de varkens vergeten toen ze werden vergast, maar ik vond gewoon dat ik hier niet langer voor weg mocht lopen.”
Toch voelde het voor Sara alsof haar veganistische leefstijl niet genoeg was. Ongeveer vier jaar geleden begon ze zich dan ook daadwerkelijk activistisch in te zetten voor dieren. Het begon met flyeren op straat, het bijwonen van protesten en met gesprekvoering. Ze zag daar uiteindelijk echter weinig resultaat van en daarom besloot ze over te gaan op directe actie. “Dat houdt kortgezegd in dat je zelf actie onderneemt om een situatie te verbeteren in plaats van dat je wacht tot anderen het doen.” Ze vertelt onder andere veel te doen aan ‘hunt sabotage.’ Dat is een actie waarbij er (geweldloos) wordt geprobeerd om jachtactiviteiten te verstoren. “Als de dieren bijvoorbeeld worden gevangen met kooien zorgen wij ervoor dat die kooien er niet meer zijn. Het gaat op die momenten echt over het helpen van die dieren.”
Nomadenbestaan
Tot drie jaar geleden woonde Sara nog in een kamer in Groningen, maar die kamer zegde ze op omdat ze het gevoel had dat haar leven drastisch moest veranderen. “Ik trok mijn leven en de maatschappij niet meer. Ik vond het lastig dat mensen de hele dag een soort tunnelvisie hadden. Ik heb toen een grote beslissing genomen en ben toen een tijdje in een boomhut gaan wonen in een bos in Duitsland. Die boomhut stond in een protestkamp dat was opgericht tegen de kapping van dat bos.”
Daarna reisde ze veel en hoewel ze het fijn vond om bij anderen te zijn was ze het toch een beetje zat om geen eigen plekje te hebben. Ze had rust nodig en besloot toen een camperbusje te kopen. Het busje toverde ze door middel van veel gerecycled materiaal om tot een soort ‘tiny house.’ “Ik kan op deze manier nog wel reizen en voor nu is dat voor mij heel fijn. Ik weet namelijk nog niet waar ik wil zijn.”
Het dierenactivisten netwerk van Sara is redelijk groot en bevindt zich verspreid over Europa. “Als er ergens in Europa een grote actie gepland staat en er zijn extra handen nodig, zijn veel mensen, waaronder ik, bereid om daarvoor te reizen.” Ze ging voor haar activisme naar veel verschillende landen waaronder Zweden, Engeland en Zwitserland.
Blokkade van slachthuis
Niet over alle acties die Sara heeft gedaan wil ze iets vertellen. “Sommige acties zijn niet helemaal legaal geweest en liggen nogal gevoelig dus daar wil ik liever ook niet te veel over vertellen. Ik vind dat als de wet geen bescherming meer biedt, aan in dit geval dieren, dat je daarbuiten mag stappen als het voor een goede reden is.” Over een van de meest bijgebleven acties die ze meemaakte wil ze wel vertellen. Dat was een actie waarbij een groot slachthuis in Zwitserland werd geblokkeerd met zo’n 100 actievoerders.
Ze gingen naar binnen toen het slachthuis nog gesloten was. “Samen met een aantal anderen ben ik naar de laatste gang gelopen waar de dieren levend ingingen voordat ze gedood werden. We zaten in een rij vastgeketend en ik zat met twee handen in een soort buis vast aan een hek. Het duurde heel lang voordat het slachthuis openging en ik begon ziek te worden. Toch was het gevoel dat ik daar moest blijven groter.” In totaal hebben ze daar zo ongeveer twaalf uur gezeten. Er kwam op een gegeven moment pers bij en uiteindelijk kwam de politie. “Op dat moment kon ik bijna niet meer, maar toch bleef ik zitten totdat de politie ons daar weghaalde. Dat ging redelijk hardhandig en er werd pepperspray gebruikt. Ik moest mee naar het bureau, werd daar verhoord en mocht daarna weer gaan.”
Anoniem
De reden dat Sara anoniem en onder andere naam meewerkt aan dit verhaal is omdat ze graag haar omgeving en haarzelf in bescherming wil nemen. Ze legt uit dat het voor een deel ligt aan het feit dat niet alles wat ze gedaan heeft binnen de wet past, maar ook dat het gaat om persoonlijke veiligheid. “Ik zou het verschrikkelijk vinden als mensen die boos zijn bijvoorbeeld zouden weten waar mijn moeder woont. Wat ik doe wekt nu eenmaal boosheid op bij boeren en jagers, heb ik uit ervaring geleerd. Dat kan ik me enigszins ook wel voorstellen want in hun hoofd doen zij ook maar hun ding.
Commentaires